Του Μανόλη ΜπουχαλάκηΑρκετοί εκτός Κρήτης άνθρωποι έχουν μια στερεότυπη αντίληψη οτι η Κρήτη είναι πλούσιο νησί, με πλούσιους ανθρώπους και πλούσιες επιδοτήσεις. Εν μέρει αυτά ισχύουν. Τονίζω το εν μέρει διότι εν συνόλω ούτε κατά διάνοια. Η Κρήτη έχει απίθανα αγνοηθεί από πλευράς υποδομών. Οι εθνικές της οδοί (βλέπε κατσικόδρομοι) είναι οι πιο επικίνδυνοι στην Ευρώπη, με μόλις το 10% με διπλό στηθαίο και φωτισμό. Το διεθνές, κατά τα άλλα, αεροδρόμιο Ηρακλείου με χιλιάδες πτήσεις τσάρτερ το καλοκαίρι, είναι ακόμη λίγα μέτρα από τις ταράτσες με τα απλωμένα ρούχα (υψομετρικά και επιφανειακά) των κατοίκων της Ν. Αλικαρνασσού. Το ανακοινωθέν αεροδρόμιο Καστελίου, όπως συνήθως γίνεται στη χώρα μας, θα περάσει από πέντε χιλιάδες επιτροπές και μελέτες μέχρι να χτιστεί το πρώτο του τοιχίο. Να τολμήσω να προβλέψω σε καμιά δεκαπενταριά χρόνια και βλέπουμε. Ο περίφημος εμπορευματικός λιμένας Τυμπακίου μεσουρανεί στα χαρτιά και εκεί θα μεσουρανεί για πολλές δεκαετίες ακόμη. Να πω φταίει η ανοησία των εμπνευστών που δεν συνυπολόγισαν το γιγαντιαίο του εγχειρήματος και την οικονομική του βιωσιμότητα; Ή μήπως φταίνε και οι συνήθεις αντιδράσεις κατοίκων, οικολόγων, συμβούλων, κλπ., που δε θέλουν ένα "θορυβώδες" λιμάνι στην περιοχή τους (λες και η Κρήτη εσαεί θα πρέπει να βασίζεται στη βαριά της βιομηχανία, δηλαδή τα θερμοκήπια); Και τι να πούμε για την έλλειψη χώρων πολιτισμού και αναψυχής; Το πολιτιστικό κέντρο Ηρακλείου προχωρά με ρυθμούς σαλιγκαριού και πέραν αυτού του χώρου τίποτα για θέατρο, ευπρεπείς συναυλίες και εκδηλώσεις. Παρόλα αυτά, η Κρήτη έχει ανθρώπους με μεράκι, δημιουργικότητα και αξία. Οι οποίοι δε δαπανούν τη ζωή τους ασχολούμενοι μόνο με την τιμή του λαδιού και της σταφίδας. Αυτοί θέλουν να ζουν σε ένα νησί που συνδυάζει παράδοση και νέες ιδέες, πίστη σε παλιές αξίες και ενσωμάτωση νέων προτύπων ζωής και προόδου. Ναι μεν οι εποχές είναι οικονομικά δύσκολες, όμως η ισόρροπη ανάπτυξη είναι θέμα κράτους που πρέπει να κατανέμει τους πόρους όχι μόνο στα πολύ μεγάλα αστικά διαμερίσματα αλλά και παραπέρα. Κανείς εδώ στην Κρήτη δε ζητά να γίνουμε Μονακό ενώ στην Ήπειρο να ζουν δυσκολότερα. Αλλά το μεγαλύτερο νησί της χώρας με 700.000 ανθρώπους και τεράστια πολιτιστική και ιστορική κληρονομιά και με υπερήφανους και "έξω καρδιά" ανθρώπους αξίζει κάτι καλύτερο. Και δεν εννοώ επιδοτήσεις που θα γίνουν γελοία επίδειξη πλούτου αλλά έργα για τα οποία ο κάτοικος μα και οι χιλιάδες επισκέπτες θα χαίρονται.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου